علی بن ابراهیم از پدرش روایت نموده که عبدالله بن جندب را در موقف (عرفات) دیدم و وقوفی بهتر از وقوف او ندیدم. پیوسته دستهایش به سوی آسمان بلند بود، و اشک هایش از گونه هایش سرازیر بود. آن سان که اشکهایش به زمین فرو می ریخت.
پس چون مردم از (عرفات) بازگشتند. به او گفتم: ای ابومحمد! من وقوفی بهتر از تو ندیدم، گفت: به خدا سوگند که من جز برای برادران (دینی) خود دعایی نکردم، و این کار، از آن جهت بود که امام کاظم (علیه السلام) مرا آگاه نمود که هر که برای برادر دینی خود در پشت سرش دعا کند از عرش او را ندا دهند که صد هزار برابر (آنچه که برای برادر دینی خواستی) از آن تو شد.
پس من دوست نداشتم که صد هزار دعایی را که (برآورده شدنش) ضمانت شده به خاطر دعا برای خودم واگذارم ،که نمیدانم آیا آن یک دعا نیز برآورده میشود یا نه(اصول کافی ج۴ ص۳۴۵)
تا اینجا دانستیم که دعا برای برادران مؤمن چه ارزشی دارد، اگر دعا برای برادران مؤمن تا این پایه ارزشمند است، دعا برای امام زمانت چگونه خواهد بود؟
